Dzień Edukacji Narodowej czyli święto społecznej misji

Historia Dnia Nauczyciela w Polsce ma swoje korzenie w roku 1957, kiedy to podczas Światowej Konferencji Nauczycielskiej w Warszawie ustalono, że 20 listopada będzie obchodzonym Międzynarodowym Dniem Karty Nauczyciela oraz świętem nauczycieli. Ta konferencja zorganizowana była przez Związek Nauczycielstwa Polskiego. Następnie, w 1972 r. uchwalono ustawę znaną jako Karta praw i obowiązków nauczyciela, która wprowadziła Dzień Nauczyciela obchodzony w rocznicę utworzenia Komisji Edukacji Narodowej. W roku 1982 Karta Nauczyciela zastąpiła poprzednią ustawę, zmieniając nazwę święta na Dzień Edukacji Narodowej i rozszerzając jego obchody na wszystkich pracowników oświaty.

Dzień Edukacji Narodowej jest uroczyście celebrowany w placówkach związanych z edukacją, stanowiąc okazję do wyróżnienia wybitnych nauczycieli i pracowników niepedagogicznych. Podczas tego dnia Minister Edukacji Narodowej wręcza nauczycielom Krzyże Zasługi (złote, srebrne, brązowe), medale Komisji Edukacji Narodowej oraz nagrody Ministra Edukacji Narodowej za ich osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej. Nauczyciele otrzymują również odznaczenia i wyróżnienia od kuratorów oświaty, władz samorządowych oraz dyrektorów szkół podczas uroczystych ceremonii.

W instytucjach oświatowych, które działają na zasadach określonych w Karcie Nauczyciela zgodnie z artykułem 74., Dzień Edukacji Narodowej jest dniem wolnym od zajęć dydaktycznych. W takich placówkach mogą odbywać się wyłącznie zajęcia opiekuńczo-wychowawcze. W przypadku placówek niepublicznych, gdzie nauczyciele są zatrudnieni na podstawie kodeksu pracy, decyzja o przebiegu tego dnia zależy od dyrektora.

Większość uroczystości związanych z tym świętem odbywa się przed 14 października, a w samym dniu nauczyciele i uczniowie nie mają obowiązku uczestniczenia w zajęciach szkolnych. W niektórych szkołach organizowane są jednak apele, zwłaszcza dla uczniów klas pierwszych, w celu ich pasowania, choć nie odbywają się wówczas typowe lekcje.